Blog 1: Eerste indrukken!

Door: Sophie

Vrijdag 6 september was de grote dag: ons vertrek naar Nepal! Voor vijf maanden gaan wij, Willem & Sophie, stage lopen in een ziekenhuis in Nepal, het Anandaban Leprosy Mission Hospital in Lele, een dorpje 16 km (maar 1,5 uur rijden) ten zuiden van hoofdstad Kathmandu. Voor de eerste drie weken worden we vergezeld door Amber, deeltijdstudent van de CHE. 

Nadat de spanning van het inleveren van onze bagage eraf was (onze koffers waren allebei meer dan een halve kilo te zwaar!), stond niets ons meer in de weg. Voor vertrek hebben we samen met onze afscheidscomités een kopje koffie gedronken - leuk om elkaars familie even te ontmoeten! Gelukkig geen sappige verhalen over turbulente vluchten, vermiste bagage of douane die ons niet binnen liet; alles verliep heel soepel! Bij aankomst op Tribhuvan Airport in Kathmandu stond een chauffeur van het ziekenhuis ons keurig netjes op te wachten met een bordje ‘Sophie & Willem. Of hij wist wie wie was? Nope: hij gokte dat Sophie’s naam van Willem was. Mogelijk omdat Sophie eerst op het bordje stond en de man toch wel een prominentere positie in de Nepalese cultuur heeft. Dit was bijvoorbeeld te merken doordat mensen in eerste instantie vaak Willem aanspraken (en mij, Sophie, daarbij soms compleet leken te negeren).

De weg van het vliegveld naar het ziekenhuis was al vol indrukken: druk, chaotisch verkeer, slechte wegen met gaten die vol water stonden door de vele regen de afgelopen maanden, half ingestorte gebouwen – restanten van de aardbeving in 2015, volgeladen fietsen met van alles en nog wat (levende kippen, oud metaal, allerlei etenswaar). Ik moet zeggen dat deze indrukken me behoorlijk raakte en even dacht ik: waar ben ik aan begonnen? Maar gelukkig ging deze gedachte snel weg toen ik de hartelijkheid waarmee we in ontvangen werden, mocht ervaren. Willem had er minder moeite mee en voelde zich vanaf dag een behoorlijk op z’n gemak!
We verblijven hier in het guest house op het terrein van het ziekenhuis. Voor Nepalese standaarden is dat behoorlijk luxe: we hebben een eigen badkamer bij onze kamer en de maaltijden worden voor ons verzorgd. Behalve dat de stroom een paar keer per dag uitvalt, er niet altijd warm water is en de matrassen een apart luchtje hebben (lees: muf), hebben we niets te klagen. Een paar uur na aankomst kregen we onze eerste dahl baht, de basis van iedere maaltijd hier in Nepal: rijst (baht) met een soort linzen curry (dahl). Nu vinden we het nog erg lekker, maar wie weet hoe we daar over een paar weken over denken 😉

De volgende dag werden we om 8:30 verwacht in de prayer hall van het ziekenhuis. Iedere dag begint namelijk met zang, bijbellezen en een verslag van nieuwe opnames van de afgelopen dag en nacht. Helaas is dit alles in het Nepalees en krijgen we daar nu dus nog weinig van mee. Bij deze dagopeningen zijn voornamelijk de hospital administrator (hoofd van het ziekenhuis), nurse superintendent (hoofd van verpleging), de hoofden van de verpleegafdelingen en de Christelijke medewerkers aanwezig. Want hoewel het een christelijk ziekenhuis is, is het grootste gedeelte van de staff hindoeïstisch. Mooi om te zien hoe dit onder de medewerkers heel harmonisch samen gaat (voor zover wij dat meekrijgen). Vervolgens ontmoette we hospital administrator Sher sir in zijn kantoor. Hij nam uitgebreid de tijd om ons over het ziekenhuis te vertellen en onze vragen te beantwoorden. Daarna volgde een rondleiding door het ziekenhuis: de lepra-afdelingen, de algemene afdelingen, de spoedeisende hulp, fysiotherapie en de werkplaats voor footwear, daarover later meer. De zuster die ons rondleidde is zeker drie uur met ons bezig geweest, terwijl ze zelf ook gewoon aan het werk was op een afdeling. Dit was een van de eerste dingen die ons opviel over de zorg hier: alles rustig aan, geen probleem als taken een paar uur later gebeuren (of gewoon een keertje overgeslagen worden). We hebben dan ook nog steeds geen duidelijk beeld van het verloop van een gemiddelde dagdienst op een verpleegafdeling.
De volgende dag was onze eerste stagedag! Willem en ik hebben een roulatieschema voor de eerste 2,5 maand zodat we iedere afdeling twee weken te zien krijgen en Amber staat in haar drie weken twee dagen op iedere afdeling. Willem begon op de vrouwenafdeling voor leprapatiënten, Amber op chirurgie en Sophie op de operatiekamers. 

Sophie’s eerste indrukken van de OK: hoewel het gebouw nieuw is (de oude OK’s zijn door de aardbeving in 2015 beschadigd geraakt), is alle apparatuur vrij oud en eenvoudig. Natuurlijk zijn de standaarden totaal anders dan in Nederland, maar ik moet zeggen dat ik verrast was over de mate waarin steriliteit serieus genomen wordt op de OK. Het handen wassen en steriel gaan staan voor een operatie gebeurt erg nauwkeurig, de steriele pakketten mogen maximaal twee weken liggen voordat ze opnieuw door de autoclaaf (steriliseerapparaat) moeten en eens in de maand worden alle ruimtes van het OK-complex behandeld met een gas dat alle micro-organismen zou doden. Aan de andere kant draagt iedereen horloges en armbanden en zag ik de anesthesie-assistent zijn telefoon op de steriele doeken leggen. Ach ja... Maar ik vind het vooral bijzonder om te zien wat er allemaal gedaan kan worden met de primitieve middelen voorhanden. In deze eerste week heb ik het vastpinnen van drie botbreuken, het aanhechten van doorgesneden pezen en zenuwen gezien, het verwijderen van cysten, abcessen, afgestorven bot- en spierweefsel en een nieuwe wondbehandeling waar een van de artsen hier nu onderzoek naar aan het doen is: Leucocyte Platelet Rich Fibrin (LPRF). Hierbij wordt bloed van de patiënt afgenomen en gecentrifugeerd zodat rode bloedcellen en bloedplasma scheiden. Het plasma wordt vervolgens platgedrukt tot een soort membraan dat op het wondbed gelegd wordt. Ik heb foto’s gezien van wonden van een paar weken geleden die deze week hun vijfde of zesde LPRF-behandeling kregen en het is ongelofelijk om te zien hoe relatief snel deze wonden genezen! Gelukkig maar, want ik schat in dat zelfs de gemiddelde Nederlandse wondverpleegkundige behoorlijk zou schrikken van de wonden die je hier ziet... Deze eerste week heb ik bij drie kleine operaties steriel mogen staan en assisteren; ook best bijzonder als je dat vergelijkt met Nederland.

Ondertussen zijn we allebei hard Nepalees aan het leren. De mensen hier lijken het allemaal prachtig te vinden om ons nieuwe woorden te leren en telkens als we iets in het Nepalees zeggen, wordt er hard gelachen. Het is me nog niet altijd duidelijk of dat nou komt doordat ik het compleet verkeerd uitspreek of omdat ze het gewoon leuk vinden dat we hun taal proberen te spreken.

De eerste week hebben we in ieder geval goed overleefd, nu weekend! In Nepal is alleen zaterdag een vrije dag, maar gelukkig mogen wij Westerlingen twee dagen weekend houden. Lekker om even rustig aan bij te komen van alle indrukken.

Zie ook 'Een kleine introductie over het Anandaban Leprosy Mission Hospital'.