Blog 2: Week twee in Anandaban

Door:  Willem

Met halfopen ogen uit bed, sta ik met drie stappen onder een koude douche: de start van mijn ochtendritueel van maandag tot vrijdag. Elke ochtend om dezelfde tijd gaat mijn alarm. Vaak onnodig, omdat ik al wakker ben gemaakt door het gezang van Santos Dai, een van de koks van het guesthouse. Het dagritme is verfrissend, evenals de stralen die uit de douche komen springen. Met het verpleegkundekloffie aan, start de dag met een “westers” ontbijt aan de grote groene tafel beneden in de gemeenschappelijke ruimte. Ei, getoast brood en een bakje cruesli met poedermelk moeten de eerste paar uur het rammelen van mijn maag onderdrukken en mijn benen de kracht geven om de steile weg naar de administration office op te lopen. Na de gemeenschappelijke dagopening zoek ik mijn weg naar de leprosy building, bovenaan de compound. Deze weg loopt via de sterilisatieruimte waar ik een hoeveelheid wounddressingsets ophaal. Deze sets bestaan uit een bakje, kocher, pincet, watjes en wat gaasjes. Dit zal later op de dag gebruikt worden om de wonden van patiënten te behandelen.

Boven aangekomen klinkt er een mengsel van ‘namaste’ en ‘good morning’ met een zwaar Nepalees accent. Net zoals de afgelopen dagen begin ik mijn dagdienst met het begroeten van alle patiënten op de Asha ward, de afdeling voor vrouwen met lepra. In gebroken Nepalees probeer ik aan te geven dat het buiten regent en zeg samen met lachende Nepalese vrouwen een gedichtje op over regen dat ik de vorige dag van ze heb geleerd:

Pani porio                                                       Vallend water

Osina Gharjo                                                  Steen uit de hemel

Dai ko rumal                                                   Broeders zakdoek

Bhauju lai man paryo                                   iets met een schoonzus

Een globale indeling van de dag is als volgt: medicatieronde, aanwezigheidsregister, navraag bij de patiënten hoe ze zich voelen (met name de patiënten met allergische reacties als gevolg Lepra), twee keer in de week een artsenronde en dagelijkse wondbehandeling. Na de lunch volgen ontslag en opname van patiënten en worden deze gegevens in het digitale patiëntensysteem verwerkt. De vitale functies worden gecontroleerd bij patiënten waar dat nodig geacht wordt en er worden nog enkele administratieve dingen afgehandeld. Daarna zit de dag er wel zo’n beetje op.

Inmiddels is het alweer twee weken geleden dat wij met z’n drieën in Nepal aankwamen. De tijd gaat snel en we voelen ons al helemaal op onze plek. Sophie is afgelopen donderdag jarig geweest en dat is uitgebreid gevierd door al het personeel op de OT, waar ze goed in de smaak valt. Naast dat ze zelf een eigen taart heeft weten te maken in een rijstkoker, wordt ze door haar collega’s verrast met een grote taart, waarvan ze bij het eten van het eerste stuk en groot gedeelte in haar gezicht krijgt geduwd door haar collega’s. Daarnaast krijgt ze een kaart en felicitaties van een groep Australiërs die hier voor een paar dagen is. Amber en ik proberen de feestvreugde te vergroten door met chocola een geïmproviseerde S te maken als verjaardagscadeau.

Naast de chocola smaakt ook het Nepalese eten ons nog goed, hoewel dit weekend in Kathmandu het nuttige van enkele frietjes een welkome afwisseling was. Net als de andere expats doen en deden, zijn wij het weekend er van tussen gegaan. Donderdagmiddag reden wij met andere ziekenhuismedewerkers in de bus van het ziekenhuis naar de kliniek in Patan, vanwaar wij een taxi pakte naar Thamel om ons na enig zoeken te settelen in een hostel op de 5e verdieping van een flat middenin de meest toeristische wijk van de Nepalese hoofdstad.

Een paar uur later arriveert onze Franse compagnon Marie in hetzelfde hostel om ons de komende dagen wat wegwijs te maken in Kathmandu. Om de verjaardag van Sophie nog verder te vieren, gaan we met z’n allen uit eten bij een jawel, Mexicaans restaurant. De rest van het weekend ontmoeten we nieuwe mensen, worden we uitgenodigd bij de opening van een Nepalees restaurant, zijn we ons leven niet helemaal zeker in scheurende taxi’s, komen we ogen tekort bij het zien van Nepalese tradities en gewoontes en kunnen we weer eens warm douchen.

Morgen (maandag) beginnen we allemaal weer op een andere afdeling. Sophie gaat naar de Medical ward (algemene verpleegafdeling), Amber gaat naar de Asha ward (lepra afdeling voor vrouwen) en ik start op de Mahima ward (lepra afdeling voor mannen).

Pheri betaula (tot snel)!